Deze week gaf ik een workshop aan 9 collega’s waarbij we starten bij de basis: terug naar tekenen als communicatie ipv kunst en dan toepassen in de dagelijkse praktijk.
Ik vroeg hoeveel mensen vonden dat ze konden tekenen. Er gingen twijfelend 2-3 handen omhoog. Als ik vertel dat kinderen op de lagere school allemaal zonder twijfel hun hand opsteken en dat dat het niveau is dat we vandaag nodig hebben gaan ook hier alle handen omhoog. “Ja dan kan ik het ook”.
Natuurlijk kunnen we allemaal tekenen. Het oordeel dat we er aan hangen maak of we dat zelf ook vinden. Vanaf een jaar of 11 komt dat oordeel op zetten en willen we iets moois, natuurgetrouws tekenen. En als dat niet lukt, bij de meesten, dan haken we af. Op de middelbare school gaat tekenles daar nog even als een wals overheen: perspectief, schaduw, technieken gegoten in vaste opdrachten met een hoge verwachting. Klaar, we stoppen met tekenen.
Om er weer even in te komen beginnen we de ‘tekenles’ met het visueel alfabet. Een paar vormen die iedereen kan maken, en met die paar vormen maak je vanzelf allerlei beelden:
Van daaruit gaan we verder met de elementen vanVisual Notes en andere opdrachten. Daarover een andere keer meer. Aan het einde van de workshop word ik bedankt: “wat heerlijk om weer te tekenen”.
Mission accomplished!